«Η ομιλία του στρατηγού Δημητρίου Κούκουρα, στην εκδήλωση του Δήμου για τους αγωνιστές στην Κύπρο».

Ομιλία από την εκδήλωση Τιμής και Μνήμης των Καλαβρυτινών που έπεσαν και αγωνίστηκαν στην Κύπρο το 1974.

Η γεωγραφική θέση της Κύπρου στη Β.Α. άκρη της Ανατολικής Μεσογείου, άλλοτε τη βοήθησε και άλλοτε την έβλαψε. Την βοήθησε γιατί την έφερε σε άμεση επαφή με τα πρώτα μεγάλα κέντρα του πολιτισμού, την Αίγυπτο, τη Μεσοποταμία, τη Μέση Ανατολή γενικότερα.
Την έβλαψε γιατί έγινε αιτία να κατακτηθεί απ’ όλους όσοι έγιναν ισχυροί παράγοντες στην περιοχή, τους Ασσύριους, τους Σταυροφόρους, τους Βενετούς τους Τούρκους και πολλούς άλλους. Ο Εθνικός και πολιτιστικός χαρακτήρας της Κύπρου προήλθε από τους Έλληνες της Μυκηναϊκής εποχής που κατοίκησαν την Κύπρο τους τελευταίους αιώνες της εποχής του χαλκού (γύρω στο 1200-1050π.χ.).
Από τότε οι Κύπριοι μίλησαν Ελληνικά και υιοθέτησαν τον Ελληνικό τρόπο ζωής και τον πολιτισμό. Αυτό τον Εθνικό και πολιτιστικό χαρακτήρα μαζί με την Ελληνική τους διάλεκτο διατήρησαν οι Κύπριοι από τα αρχαία χρόνια ως σήμερα. Οι επιδράσεις των κατακτητών δεν μπόρεσαν να τους αποξενώσουν από την παράδοση τους ούτε να αλλοιώσουν τα βασικά στοιχεία του πολιτισμού τους. Γι’ αυτό και ο εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς σε ένα από τα ποιήματά του δίνει το στίγμα για το νησί λέγοντας: «Πολλούς αφέντες άλλαξες, δεν άλλαξες καρδιά».
Φέτος τον Ιούλιο συμπληρώθηκαν σαράντα χρόνια από την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο το καλοκαίρι του 1974. Οι πληγές για τον Ελληνισμό της Κύπρου και ολόκληρου του Έθνους οδυνηρές και βαθειά τα σημάδια τους. Γι’ αυτό και το χρέος επιβάλλει να διατηρούμε τα γεγονότα ζωντανά στη μνήμη μας, για να τιμούμε εκείνους που θυσιάστηκαν και να εμπνεόμαστε από το φρόνημα τους.
Γιατί μέσα στη διαδρομή του έθνους υπάρχουν κάποιες στιγμές που άνθρωποι μπορεί να ξεπεράσουν τον εαυτό τους και οι λέξεις όπως καθήκον, αγάπη για την πατρίδα, αυτοθυσία αποκτούν ξεχωριστό νόημα και διάσταση. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν κάποια ξεχωριστά χαρακτηριστικά, τολμούν όμως υπεράνθρωπες πράξεις για να υπηρετήσουν τις ιδέες τους αδιαφορώντας και για τη ζωή τους ακόμη. Είναι αυτοί που στη ζυγαριά του καθήκοντος βάζουν από τη μία μεριά το θάνατο και από την άλλη την ψυχική τους δύναμη. Είναι αυτοί που όταν η υποχρέωση προς την Πατρίδα τους καλεί να αναμετρηθούν με τον χάρο, όχι μόνο τον βλέπουν με απαξίωση, αλλά περνούν από δίπλα του χωρίς να τον υπολογίζουν.
Με τέτοιες αξίες και αρχές εμφορούντο και αυτές υπηρέτησαν όλοι όσοι αγωνίστηκαν εκείνη τη δύσκολη για το Έθνος μας περίοδο, τον καυτό Ιούλιο και Αύγουστο του 1974 στην Κύπρο.
Η συμμετοχή ήταν μεγάλη αλλά και οι θυσίες πολλές, νεκροί, αγνοούμενοι, αιχμάλωτοι και τραυματίες το τίμημα της προσφοράς τους. Οι νεκροί έχουν τις δάφνες και τις τιμές των επιζώντων, οι αγνοούμενοι τα “που” και τα “γιατί” στα πικραμένα χείλη των συγγενών τους. Οι τραυματίες και οι αιχμάλωτοι τις ουλές και τα εγκαύματα. Όλοι αυτοί που διάβηκαν ζωντανοί ανάμεσα στα λιωμένα σίδερα, τις φωτιές και τις σφαίρες, που άκουσαν να σφυρίζουν βασανιστικά περνώντας δίπλα τους οι όλμοι, που δέχθηκαν ακάλυπτοι τις ρουκέτες και τις βόμβες των Τουρκικών αεροπλάνων, δίχως ποτέ ένα μπράβο. Δε ζητούν διθυράμβους και χατίρια από την επίσημη πολιτεία ζήτησαν όμως κάπου ανάμεσα στις γραμμές που δε γράφτηκαν, στις ιστορίες που δε λέχθηκαν, να μάθουν την αλήθεια που δεν μπόρεσε ποτέ κανείς να τους ξεκαθαρίσει, μια χαραμάδα στην ιστορία για να στριμωχθεί ο δικός τους αγώνας και η θυσία των συμπολεμιστών τους.
Έτσι για να την μάθουν κάποτε οι γενιές που θα έρθουν.
Να είναι για το αύριο ένα σημάδι για να αποφύγουν οι επόμενοι νέους ακρωτηριασμούς.
Αυτή τη χαραμάδα στην Ιστορία άνοιξε και για εμάς σήμερα ο Δήμος Καλαβρύτων με τη σεμνή αυτή τελετή τιμώντας μας για τη συμμετοχή μας σ’ εκείνο τον αγώνα για την άμυνα της Κύπρου από την Τουρκική εισβολή. Μας δίνει επίσης την ευκαιρία να πούμε κάτι ελάχιστο απ’ όσα συγκλονιστικά ζήσαμε μέσα σε εκείνη τη δύσκολη περίοδο στο μαρτυρικό νησί.
Η μνήμη αυτή τη στιγμή με ταξιδεύει σαράντα χρόνια πίσω, τότε που νεαρός υπολοχαγός υπηρετούσα στην Κύπρο σε μια μονάδα Πυροβολικού που είχε έδρα της το Τρίκωμο, μια όμορφη κωμόπολη 15 χιλ. βόρεια της Αμμοχώστου γενέτειρα του Στρατηγού Γρίβα- Διγενή. Σήμερα είναι στην κατεχόμενη περιοχή.
Μέσα από την προσωπική μου δοκιμασία θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω σε εκείνη την περίοδο για να αντιληφθούμε με λίγα λόγια τι περίπου έγινε, καθώς ξετυλίγονται μέσα μου στιγμές ασύλληπτης αυταπάρνησης και ηρωισμού Ελλήνων και Ελληνοκυπρίων αξιωματικών και οπλιτών σε έναν αγώνα που διεξήχθη κάτω από τις πλέον άνισες και αντίξοες συνθήκες.
Όλα ξεκίνησαν όταν κάποιοι από το στρατιωτικό τότε καθεστώς των Αθηνών χωρίς ίχνος πολιτικής και στρατηγικής σκέψεως, αλλά και χωρίς κοινή λογική, σε συνεργασία με κάποιους όμοιους τους στην Κύπρο, την 15 Ιουλίου 1974 νόμισαν ότι με την πραξικοπηματική ανατροπή του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, θα μπορούσαν να κηρύξουν μονομερώς την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Ήταν τέτοια η πολιτική αφέλεια και η αφροσύνη των πρωτεργατών που δεν τους επέτρεψε να σκεφτούν ότι μια τέτοια ενέργεια εναντίον του Μακαρίου, ενός αναγνωρισμένου από την Διεθνή Κοινότητα Ηγέτη, σε μια περιοχή που υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων ισχυρών δυνάμεων και η κρατική οντότητα της καθορίζεται από Διεθνής συνθήκες, θα οδηγούσε με βεβαιότητα την επέμβαση της Τουρκίας στην Κύπρο.
Έτσι οι καραδοκούντες για δεκαετίες Τούρκοι εκμεταλλεύτηκαν την παραφροσύνη τους και μία προσεκτικά οργανωμένη στρατιωτική εισβολή την παρουσίασαν ως ειρηνευτική επιχείρηση, δήθεν για την αποκατάσταση της νομιμότητας στην Κύπρο, παραπλανώντας έτσι και την διεθνή κοινή γνώμη, η οποία στη συνέχεια ελάχιστα μεταπείστηκε.
Έτσι φθάσαμε στην τραγική εκείνη νύχτα της 19-20 Ιουλίου 1974. Μια νύχτα διαφορετική από τις άλλες, φαινόταν ότι το ξημέρωμα δεν θα ήταν ομαλό. Κάποιοι ανησυχούσαν και προετοιμάζονταν, κάποιοι όμως που είχαν και την κύρια ευθύνη για λήψη αποφάσεων σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές, δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων όπως αποδείχτηκε από την εξέλιξη των γεγονότων καθώς ο Τουρκικός στόλος όλο και πλησίαζε στο νησί περνώντας η νύχτα. Οι πληροφορίες από το Γ.Ε.Ε.Φ. ήταν σχεδόν καθησυχαστικές και έδιναν την εντύπωση ότι δεν θα γίνει τίποτα, « Δεν δικαιολογείτε ανησυχία, αυτοσυγκράτηση, πρόκειται περί γυμνασίων» έλεγαν. Αυτό είναι κάτι που η ιστορία πλέον οφείλει να εξιχνιάσει.
Οι Διοικητές των πολεμικών μονάδων όμως ήταν ανήσυχοι και ο κυριότερος λόγος ανησυχίας τους ήταν η παραμονή τους μέσα στα στρατόπεδα σε τέτοιες κρίσιμες ώρες. Καθόσον θα ήταν ο πρώτος και εύκολος στόχος της Τουρκικής αεροπορίας. Στη μονάδα μου συγκεκριμένα από το Διοικητή μου μέχρι τον τελευταίο στρατιώτη σε συνεχή δράση όλοι ξάγρυπνοι για να είμαστε έτοιμοι να εκτελέσουμε το υπέρτατο καθήκον οποιαδήποτε στιγμή και αν διαταχθούμε. Ήταν λίγο μετά τα μεσάνυχτα της τραγικής εκείνης νύχτας όταν ο τουρκικός κίνδυνος ήταν προ των πυλών της Κύπρου, θυμάμαι τον Διοικητή μου με κάλεσε στο γραφείο του και με ρώτησε αν είναι έτοιμη η πυροβολαρχία μου για ανάληψη πολεμικής αποστολής. Του απάντησα πως και αυτή τη στιγμή αν διαταχτούμε είμαστε έτοιμοι να κινηθούμε και να δράσουμε σε οποιοδήποτε σημείο του νησιού. Η χαρά του από αυτό που άκουσε έγινε αμέσως λύπη με κοίταξε στα μάτια και μου είπε «Δημήτρη δυστυχώς δεν έχουμε διαταγές για κάτι συγκεκριμένο, να είσαι όμως σε ετοιμότητα γιατί η ημέρα που ξημερώνει δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει».
Η έλλειψη διαταγών εκείνη τη νύχτα προς τους Διοικητές των πολεμικών μονάδων για λήψη μέτρων άμυνας στις πιθανές περιοχές αποβάσεως ήταν η αρχή όλων αυτών που ακολούθησαν.
Οι διαταγές ήρθαν, αλλά δυστυχώς ήταν πολύ αργά. Ήρθαν όταν οι Τούρκοι από το πρώτο φως της 20ης Ιουλίου 1974 άρχισαν να μεταφέρουν με ελικόπτερα τμήματα ειδικών δυνάμεων και να ρίχνουν αλεξιπτωτιστές στον πεδινό χώρο Β.Δ. της Λευκωσίας λες και έκαναν εκπαιδευτική άσκηση, είχαν αποβιβάσει τα πρώτα τμήματά τους στην περιοχή Πέντε-Μίλι δυτικά της Κερύνειας σχεδόν χωρίς αντίσταση και τα Τουρκικά αεροπλάνα διέσχιζαν ανενόχλητα τον ουρανό της Κύπρου βομβαρδίζοντας τα στρατόπεδα μας με τις μονάδες εντός αυτών, πλήττοντας πρώτο εκείνο της ΕΛΔΥΚ με ιδιαίτερη ένταση και μανία.
Σε αυτήν την φάση οι Διοικητές των μονάδων έπαιρναν τις πρώτες διαταγές για εφαρμογή των πολεμικών τους αποστολών. Εάν οι διαταγές λαμβάνονταν κατά την διάρκεια της νύχτας όταν η απειλή είχε αρχίσει να παρουσιάζεται ώστε να βρεθούμε έτοιμοι το πρωί περιμένοντας στην ακτή τους Τούρκους γιατί και σχέδια υπήρχαν για την αντιμετώπιση απειλής σε οποιοδήποτε σημείο του νησιού και αναγνωρίσεις γινόντουσαν τακτικά για την εφαρμογή τους αλλά και οι δυνάμεις θεωρώ ότι ήταν αρκετές για να αντιμετωπίσουν μια πιθανή αποβατική ενέργεια των Τούρκων. Εκείνο που έλειπε ήταν η αποφασιστικότητα και η σωστή εκτίμηση της καταστάσεως από την τότε ηγεσία, για την έγκαιρη έκδοση διαταγών και την κινητοποίηση των μονάδων εν όψει της απειλής, η οποία ηγεσία όπως έδειξε η εξέλιξη των πραγμάτων ήταν ανεπαρκής, για να μην χρησιμοποιήσω πιο βαρύ χαρακτηρισμό, για το χειρισμό μιας παρόμοιας κρίσης.
Σ΄ αυτόν τον τιτάνιο αγώνα όπως εξελίχθηκε δεν θα μπορούσαν να λείψουν και τα νιάτα του ιστορικού μας Δήμου. Όπως σε όλους τους αγώνες του έθνους από τότε που ο Σεβάσμιος εκείνος Ιεράρχης ο Παλαιών Πατρών Γερμανός άναψε τη φλόγα της Ελευθερίας εκεί ψηλά στην Ιερά Κιβωτό του Έθνους μας την Αγία Λαύρα, έδωσαν παντού δυναμικά το παρόν και αγωνίσθηκαν για την ελευθερία της. Τα ηρώα των χωριών μας είναι γεμάτα από τα ονόματα των παλληκαριών που θυσιάσθηκαν σε όλα τα πεδία των μαχών της πατρίδας μας. Έτσι και στην Κύπρο τα παιδιά των Καλαβρύτων συνέχισαν την παράδοση μας μια αδιάκοπη διαμέσου των αιώνων στάση ζωής που αγωνίζεται με αυταπάρνηση και ασύλληπτο ηρωισμό για την δικαιοσύνη την ελευθερία και την εθνική ακεραιότητα. Πόσο μάλλον όταν αυτά τα παιδιά τότε βρέθηκαν αντιμέτωπα με τον ίδιο προαιώνιο αντίπαλο με σκοπό να υπερασπισθούν μια γη ελληνική με ιστορία πάνω από τρεις χιλιάδες χρόνια και που στα αυτιά τους αντηχούσαν από τη βρεφική τους ακόμη ηλικία τα σήμαντρα της Αγίας Λαύρας και οι αγώνες και οι θρύλοι της περιοχής μας από την Επανάσταση του Εικοσιένα που τους ενδυνάμωναν την προσπάθεια για αντίσταση.
Όλοι μας νέοι τότε ορμήσαμε στη θύελλα εκείνου του άνισου και άδικου αγώνα αποφασισμένοι να δώσουμε και τη ζωή μας για να υπερασπισθούμε την ελευθερία και την εδαφική ακεραιότητα της Μεγαλονήσου. Είδαμε συμμαχητές να εγκλωβίζονται, φίλους να σκοτώνονται και ανθρώπινο αίμα να ρέει ως σφάγιο στο βωμό του ψυχρού συμφέροντος των ισχυρών.
Η Παναγία, ο Αι Γιώργης και η Αγία Βαρβάρα που μας προστάτευαν θέλησαν εμείς που τιμώμεθα σήμερα να επιβιώσουμε φορτωμένοι όμως με το ασίγαστο χρέος να θυμόμαστε και να τιμούμε τους αδερφούς μας που θυσιάσθηκαν στο μαρτυρικό νησί του Αποστόλου Βαρνάβα. Να θυμόμαστε και να τιμούμε τους συμπατριώτες μας που έπεσαν εκεί τον Κώστα τον Αντωνόπουλο από τα Τριπόταμα που ως μαχητής της ΕΛΔΥΚ αγωνίσθηκε ηρωικά μαζί με τον Ανθ/γο Γκλαβά Κων/νο του Αθανασίου από την Κλειτορία
Αναστασόπουλο Θεόδωρο του Βλασίου από τα Φίλια
Αναστασόπουλο Θεόδωρο του Κων/νου από τα Φίλια
Κόντη Παναγιώτη του Σπήλιου από την Κέρτεζη
Μαυραγάνη Κων/νο του Παναγιώτη από την Δάφνη
Νικολακόπουλο Γεώργιο του Δημητρίου από την Κέρτεζη
Παπαγιαννακόπουλο Γεώργιο του Δημητρίου από το Πλανητέρο
Πορετσάνο Ανδρέα του Ιωάννου από το Αγρίδι
Σαμαρτζόπουλο Νικόλαο του Ιωάννου από την Κέρτεζη
Τσεκούρα Παναγιώτη του Ευαγγέλου από τη Βλασία
Λυμπέρη Νικόλαο του Ανδρέα από τη Λυκούρια
Οι καταστάσεις που αντιμετώπισαν οι παραπάνω ήταν συγκλονιστικές.
Από την έναρξη των επιχειρήσεων αποτελούσαν τον κύριο στόχο τόσο των επίγειων δυνάμεων όσο και της Τουρκικής Αεροπορίας, με διατεταγμένη αποστολή την ολοκληρωτική τους εξόντωση. Το μόνο που κατάφεραν ήταν να καταστρέψουν τις εγκαταστάσεις του στρατοπέδου τους, χωρίς όμως να κάμψουν το ηθικό των ανδρών οι οποίοι αμέσως εξοικειώθηκαν με την ιδέα του θανάτου και τις συνθήκες ενός μέχρις εσχάτων πολέμου. Τα παλληκάρια αυτά τίμησαν όχι μόνο την ιδιαίτερη πατρίδα τους αλλά και τα ελληνικά όπλα προτάσσοντας το πάθος για την ελευθερία στην αλαζονική τουρκική προέλαση. Υπερασπίσθηκαν με σθένος τις θέσεις τους παραδίδοντας μαθήματα ηρωισμού και πολεμικής αρετής, τα οποία οι εισβολείς κατανόησαν όταν μέτρησαν τις σοβαρές τους απώλειες.
Να θυμόμαστε και να τιμούμε τον Σωτήρη τον Τζουρά από τις Κορφές που ως επίλεκτος οπλίτης των ειδικών δυνάμεων μαζί με τους Μηλιτσόπουλο Παναγιώτη του Θεόδωρου από το Πλατυτέρο.
Θωμά Βασίλειο του Αγγέλου από τις Σειρές
Ζυγούρα Ασημάκη του Κων/νου από το Μ.Μποντιά και
Μενύχτα Αχιλλέα του Νικολάου από τη Βλασία.
Εκλήθησαν με την Μονάδα τους την Α΄ΜΚ να εκτελέσουν την πιο δύσκολη αποστολή που έχει γίνει μέχρι σήμερα. Δεκαπέντε αεροσκάφη της πολεμικής μας Αεροπορίας τύπου Noratlas, ξεκίνησαν από την Κρήτη την νύχτα της 21 προς 22 Ιουλίου 1974, χάρη στην ψυχραιμία την άριστη εκπαίδευση τον ηρωισμό των πιλότων μας διέσχισαν την Ανατολική Μεσόγειο χωρίς να γίνουν αντιληπτά από τα ραντάρ της περιοχής λόγω του πολύ χαμηλού και επικίνδυνου ύψους πτήσεως των. Δυστυχώς ένα εξ΄ αυτών από λάθος ενημέρωση των επίγειων τμημάτων κατερρίφθει στο Αεροδρόμιο της Λευκωσίας με αποτέλεσμα να φονευθούν όλοι οι επιβαίνοντες και μεταξύ και αυτών και ο Σωτήρης. Διεσώθη ένας εξ αυτών που ζει σήμερα στη Θεσ/νικη. Οι ηρωικοί Λοκατζήδες μας μπήκαν αμέσως στο πεδίο της μάχης και σε συνεργασία με τους άνδρες της ΕΛΔΥΚ κατάφεραν να μην καταληφθεί το Διεθνές Αεροδρόμιο της Λευκωσίας και η πόλη της Λευκωσίας να παραμείνει στα ελληνικά χέρια.
Να θυμόμαστε και να τιμούμε τη μνήμη του Παναγιώτη Κόντη από την Κερτέζη και του Παναγιώτη Τσεκούρα από την Βλασία που δεν είναι σήμερα μαζί μας γιατί έχασαν τη μάχη για τη ζωή μετά το πόλεμο. Η μνήμη τους να είναι αιώνια και ο Θεός να τους αναπαύσει.
Να θυμόμαστε και να τιμούμε τον Λοχαγό τότε Βασίλη Καποτά από τα Καλάβρυτα που εφονεύθει δόλια στον Τουρκοκυπριακό θύλακα της Αμμοχώστου στα γεγονότα του 1964. Η τύχη τα έφερε έτσι ώστε η πρώτη πολεμική αποστολή που μου εδόθη το πρωί της 20ης Ιουλίου 1974 ήταν να υποστηρίξω με την Πυροβολαρχία μου τα τμήματα που επιχειρούσαν για την εξουδετέρωση αυτού του θύλακα. Εκεί δηλαδή που πριν από δέκα χρόνια έπεσε ηρωικά ο συμπατριώτης μας Λοχαγός Βασίλης Καποτάς.
Είναι άξιο και δίκαιο να μνημονεύουμε τους ήρωες μας και τα κατορθώματά τους σε όλες τις εποχές. Γιατί εν γνώσει του κινδύνου υπερασπίστηκαν με γενναιότητα αξίες και ιδανικά τα οποία διατηρούν τη συνοχή εξασφαλίζουν τη συνέχεια και ενδυναμώνουν το φρόνημα των μεταγενέστερων και στο πεδίο των καθημερινών μαχών. Προπάντων όμως να διδασκόμαστε από τα λάθη μας.
Θέλουμε να ευχαριστήσουμε τον κ. Δήμαρχο Καλαβρύτων και το Δημοτικό Συμβούλιο για τη σεμνή αυτή τελετή που οργάνωσαν για να τιμηθούν οι ηρωικώς πεσόντες και οι λαβόντες μέρος στις επιχειρήσεις κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Κύριε Δήμαρχε οι τιμώμενοι σήμερα Καλαβρυτινοί Μαχητές υπηρετούσαν στις πιο επίλεκτες μονάδες του στρατού μας την ΕΛΔΥΚ και τους θρυλικούς Λοκατζήδες ήταν αυτοί που δέχθηκαν από την πρώτη στιγμή τη μανία των Τουρκικών Δυνάμεων για την ολοκληρωτική τους εξόντωση αλλά ήταν και αυτοί που τίμησαν τα ελληνικά όπλα δίνοντας μαθήματα ανδρείας και ηρωισμού στους αντιπάλους μας, τα οποία κατανόησαν όταν βρέθηκαν απέναντί τους. Δίνεται επίσης η ευκαιρία να τους θυμηθούν οι παλαιότεροι και να τους γνωρίσουν οι νεότεροι για να παραδειγματίζονται από την προσφορά τους. Πρέπει στο σημείο αυτό να πω και κάτι ακόμη για τους νέους μας να μαθαίνουν και να γνωρίζουν ότι είναι κλαδιά ενός δένδρου με βαθιές ρίζες. Τόσο βαθιές και τόσο ζωντανές που μπορούν να αντέξουν στις κρίσιμες σύγχρονες περιστάσεις να βρίσκουν τη δύναμη να προχωρούν να υπερβαίνουν το κακό και τη συμφορά και να αγωνίζονται για την ειρήνη τη συμφιλίωση και την καταλλαγή. Αυτοί είναι οι ωραιότεροι καρποί που βλαστάνουν από το αίμα των ηρώων της πίστεως μας και της πατρίδας μας.
Θέλω να ευχαριστήσω τον επίτιμο πρόεδρο της παγκαλαβρυτινής ενώσεως για τα όσα είπε για μένα, θέλω επίσης να πω ότι στις 2 Απριλίου 2011 παρευρέθη προσκεκλημένος, όπως και ο πρόεδρος των απανταχού Φιλιωτών κ. Γιώργος Μητρόπουλος, στα Αποκαλυπτήρια της προτομής του Διοικητού μου στην Κύπρο Στυλιανού Καλμπουρτζή που έγιναν στη Σχολή Πυροβολικού. Από τα όσα συγκλονιστικά, όπως μου είπε τότε, είδε του γεννήθηκε η ιδέα να γίνει μία εκδήλωση σαν τη σημερινή για να τιμηθούν οι Καλαβρυτινοί μαχητές της Κύπρου, για αυτό σας την πρότεινε.
Να ευχαριστήσω τον εκδότη της Φωνής των Καλαβρύτων που πάντα με καλή διάθεση δέχεται και προβάλλει μέσα από τις στήλες της Φωνής τα κείμενά μου και ιδίως εκείνα που αφορούν τις επιχειρήσεις στην Κύπρο και να πω ότι ήταν και δική του πρόταση με το φύλλο του περασμένου Μαΐου να πραγματοποιηθεί μια τέτοια εκδήλωση.
Νομίζω ότι ο κ. Δήμαρχος παρά τις πολλαπλές δραστηριότητες και τα εκτεταμένα προβλήματα που αντιμετωπίζει από την εδαφική διαμόρφωση του Δήμου μας που είναι από του μεγαλύτερους σε έκταση της χώρας, ικανοποίησε με ιδιαίτερη ευχαρίστηση τις προτάσεις που δέχθηκε. Και πάλι τον ευχαριστούμε πολύ και του ευχόμαστε καλή επιτυχία στην εκτέλεση των καθηκόντων του και στη νέα πενταετή θητεία του για το καλό της περιοχής μας.
Θέλω επίσης να ευχαριστήσω για την εδώ παρουσία τους δυο στρατιώτες της πυρ/χιας μου τότε στην Κύπρο, τους μοναδικούς που είχα από την Ελλάδα γιατί οι υπόλοιποι όλοι ήταν Ελληνοκύπριοι, τον Δημήτρη τον Στεφανόπουλο από την Πάτρα και τον Παναγιώτη τον Καραγιαννόπουλο από τον Πύργο. Έμαθαν όπως μου είπαν από τις ανακοινώσεις του κ. Δημάρχου για την εκδήλωση και θέλησαν σήμερα να είναι μαζί μας. Τους ευχαριστώ πολύ και με τιμά ιδιαίτερα η παρουσία τους.
Τέλος να ευχαριστήσω όλους εσάς που μας τιμάτε σήμερα με την παρουσία σας.

Δημήτριος Κούκουρας
Ανώτατος Αξιωματικός ε.α.