Η Ιστορία της Βιλβίνας

Η ιστορία της Βιλιβίνας ξεκινάει από τα αρχαία χρόνια. Κατά τη παράδοση ο Ηρακλής σκότωσε στη Λαφόλιμνη, σημερινή ονομασία περιοχής στις βόρειες πλαγίες του Ρούσκιου, το Κερυνίτικο ελάφι, το οποίο έγινε η αιτία να τον καταραστεί η Άρτεμις. Επίσης στη τοποθεσία Γκριμοβός, που βρίσκεται στις ανατολικές πλαγίες του Ρούσκιου, η τοπική παράδοση αναφέρει ότι υπήρχαν ίχνη γκρεμισμένου βωμού από όπου προήλθε και η συγκεκριμένη ονομασία. Ο Αρ. Σταυρόπουλος το 1954 στο βιβλίο του «Ιστορία της πόλεως του Αιγίου» έγραψε: «Επί της ανατολικομεσημβρινής πλευράς του Ρούσκιου ευρίσκεται το χωρίον Βιλιβίνα. Επί της κορυφής του όρους ευρίσκεται βωμός της Αρτέμιδος και επί της πλαγίας αυτού, πλησίον του χωρίου, ευρίσκονται τα ερείπια μεγάλου ναού…». Βέβαια οι παλιότεροι του χωρίου αναφέρουν ότι στη περιοχή εκείνη, όταν οργώνανε έβρισκαν μόνο τάφους.

Κατά την εποχή των Παλαιολόγων η Βιλιβίνα υπήρξε τσιφλίκι της μονής Πεπελενίτσας και σύμφωνα με τον αργυρόβολο δεν χαρίστηκαν μόνο τα χωράφια και τα αμπέλια αλλά και οι «πάροικοι και οι ένοικοι». Βλέπουμε δηλαδή ότι οι κάτοικοι της Βιλιβίνας παραδόθηκαν τότε για να χρησιμοποιηθούν ως κολίγοι. Η Βιλιβίνα άρχισε να διαμορφώνει τη σημερινή της μορφή κατά τη περίοδο της Α' Τουρκοκρατίας (1459-1687). Κατά τη περίοδο της Β’ Τουρκοκρατίας (1715-1821) και κατά τη περίοδο της έναρξης της επανάστασης η Βιλιβίνα έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του αγώνα και κάτοικοι της πήραν μέρος σε πολλές μάχες όπως αυτή του Πέτα.

Κατά τη περίοδο της Γερμανικής κατοχής η Βιλιβίνα μπορεί να καυχιέται για την προσφορά της στον εθνικό αγώνα. Παιδία Βιλιβινιωτών ήταν οι γνωστότατοι για την εθνική τους δράση στην Αιγιάλεια Νίκος Μιχ. Γιαννόπουλος και Αντώνης Β. Αντωνόπουλος. Ο πρώτος εκτελέστηκε από τους Γερμανούς στις 9-11-1943 για την οργανωτική του δράση. Το Σεπτέμβρη του 1943 οι Ιταλοί ειδοποιημένοι για τη δράση των κατοίκων της Βιλιβίνας φτάνουν στο χωριό όπου μετά από έρευνα ανακαλύπτουν όπλα και δυστυχώς μια κατάσταση με τα ονόματα όλων όσων βοηθούσαν τους αντάρτες, την οποία είχε κλειδώσει στο σπίτι του ο Γ. Λαλογιάννης. Σε αντίποινα των ευρημάτων τους οι Ιταλοί έκαψαν το σπίτι του Λαλογιάννη και σκότωσαν τους Αναστάση Χριστόπουλο και τον Γεώργιο Ροϊδοπουλο.