Η ιστορία του Σκεπαστού

Το χωριό μας πριν εκατόν ογδόντα (180) χρόνια περίπου βρισκόταν 4 χιλιόμετρα βόρεια του σημερινού στο ξάγναντο του βουνού Σκεπαστό. Η παλιά ονομασία ήταν Βισοκά ή Βισοτιά. Για την προέλευση της ονομασίας αυτής δεν έχουμε εξακριβωμένα στοιχεία. Ωστόσο υπάρχουν δύο εκδοχές, κατά την πρώτη, Βισοκά ή Βισοτιά (λέξη σλάβικη) σημαίνει ψηλό μέρος και η τοποθεσία που βρισκόταν πρώτα το χωριό είναι ψηλά. Σύμφωνα με την δεύτερη εκδοχή η ονομασία Βισοκά ή Βισοτιά δόθηκε στο χωριό επειδή είχε βόες ολκής. Είναι χαρακτηριστικό ότι το χωριό μας έχει παράδοση στην αγελαδοτροφία. Μετά την κατοχή μάλιστα πολλοί κάτοικοι έτρεφαν αγελάδες εισαγωγής από την Ελβετία που έδιναν πολύ γάλα, σήμερα δε, υπάρχουν πολλές οργανωμένες μονάδες αγελαδοτροφίας.
Ο Γ. Παπανδρέου, γυμνασιάρχης (1859-1940), στην «Καλαβρυτινή Επετηρίδα» 1906, σελ. 170-171 γράφει: « Προ της επαναστάσεως το χωρίον ήτο εν τη Άνω Βυσωκά κειμένη εν ταις νοτίαις κλιτύσι του μεγάλου Κερυνιτικού βουνού Αγίου Αθανασίου 45’ της ώρας προς βορράν της νυν θέσεως, από την «Κρύα βρύση» που βρίσκεται βόρεια της παλιάς Βυσωκάς μονοπάτι περνούσε όλη την κορυφογραμμή δυτικά με κατάληξη τη Σάλμενα (τα πλατάνια). Ήταν σε χρήση στα χρόνια της Τουρκοκρατίας για λόγους ασφαλείας. Αλλά και στις μέρες μας κάποιοι συγχωριανοί μου το έχουν περπατήσει. Στο χώρο της παλιάς Βυσωκάς τώρα υπάρχουν ακόμα σωροί ερειπίων. Επίσης, αδιάψευστοι μάρτυρες της ύπαρξης της παλιάς Βυσωκάς είναι και οι εκκλησίες του Αγίου Αθανασίου, της Ζωοδόχου Πηγής, των Ταξιαρχών και του Αγίου Γεωργίου. Οι συμπατριώτες μου, που διακρίνονται για τη βαθιά πίστη τους στο Θεό, τις φροντίζουν και τις προσέχουν ιδιαίτερα. Οι Σκεπαστιώτες συνηθίζαμε και συνηθίζουμε να αποκαλούμε την παλιά Βυσωκά «Απάνω Χωριό». Όλες οι αναφορές μας στο χώρο αυτό προσδιορίζονται με τις λέξεις «Απάνω χωριό». Π.χ. στις 2 Μαΐου θα εκκλησιαστούμε στο Απάνω χωριό.
Από το έτος 1840 περίπου άρχισε η μεταφορά του χωριού στη σημερινή θέση, όπου είχαν τα χειμαδιά τους και καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Το πρώτο σπίτι που χτίστηκε στη σημερινή θέση ήταν του Αθανασίου Ανδρέα Κατσιρώδη (κατά μαρτυρία του ίδιου).
Οι λόγοι της μεταφοράς του ήταν το πολύ κρύο, η εδαφολογική μορφολογία (ανηφορικός δρόμος), το απομακρυσμένο από τις καλλιεργήσιμες εκτάσεις, τα χειμαδιά τους και τη συγκοινωνία, αλλά και λόγω λίαν θανατηφόρου επιδημίας που ενέσκηψε. Άλλωστε ο κίνδυνος των Τούρκων είχε πλέον εκλείψει.